poniedziałek, 22 lipca 2013

5.




Spokój i równowaga. Coś dziwnego zapanowało w moim małym, rozrzuconym na wszystkie kąty pokoju świecie. Nie gapię się w sufit bez sensu, nie płaczę, nie denerwuję się. Jestem spokojna. Jestem uśmiechnięta. Jestem radosna. Jestem pełna życia. JESTEM. Istnieję nie tylko ciałem, ale i duchem. Wrócił duch i zagubione gdzieś tam pod poduszką człowieczeństwo. Odkopałam wszystkie emocje. A właściwie Ty to zrobiłeś. Zniszczyłeś całe moje marne podejście do wszystkiego. Wiele godzin, wiele nocy spędzonych na rozmowach o wszystkim i niczym. Pełno argumentów, moje zaprzeczenia że miłości przecież nie ma, że to wszystko to tylko jakaś jedna wielka legenda, przekazywana ludziom, by mieli jednak w co wierzyć. By wierzyli że coś takiego jak miłość istnieje, żeby mieli w czymś oparcie gdy wszystko inne zawiedzie. Pisałam, że miłość powinna być czysta, świeża, taka rześka i nieodgadniona, powinna każdego nowego dnia zaskakiwać i przynosić uniesienia. Zaczynam wierzyć, zaczynam wierzyć że jeszcze tak czyste i wspaniałe uczucia mogą istnieć. To ciekawe, poznawać i uczyć się kogoś od podstaw. Poznawać tą osobę z każdej strony. Mam tylko jeden argument, który mi nie pasuje. Kochany Panie Kocie, czy posiada Pan jakieś wady ?!

niedziela, 3 marca 2013

4.




Cały dzisiejszy dzień słyszę w głowie pytanie "Czy jesteś na prawdę taka jak postrzegają cię inni?". Pogubiłam się , bardzo wątpię w to wszystko. Ludzie zakładają maski , każdy ma kilka oblicz swojej osoby. Każdy stara się coś ukryć , coś zmienić na siłę i być taką a nie inną osobą. A gdzie tak na prawdę szukać własnego "ja" ? Co jeśli do reszty już zmienimy to co kiedyś tak mocno cieniliśmy w sobie zarówno my jak i nasi najbliżsi ? Wszystko się zmienia. Każdy mój dzień wykręcony o 180 stopni , powoli zaczyna przypominać roller coaster. To co staram się tu napisać , co staram się wylać na papier, jest tylko namiastką uczuć jakie ciążą mi na sercu. Nie potrafię mówić o uczuciach , nie potrafię uwierzyć w zaufanie czy nawet wierność. Mocno chciałabym wierzyć, że coś jednak na tym cholernie zniszczonym i toksycznym świecie jest jeszcze czegoś warte, że może być w tym wszystkim coś jeszcze tak pięknego i czystego. Taka właśnie powinna być miłość. Piękna, czysta, rześka. Powinna wzbudzać miłe skurcze w brzuchu, rumieńce na policzkach i nieograniczone ilości uśmiechów. Powinna otulać na dobranoc swoim ciepłym ramieniem , a o poranku ukazywać się w kroplach rosy. Świat zniszczył te piękne emocje zawarte w miłości. A może świat to złe stwierdzenie. Ludzie. To oni niszczą, kłamią, popełniają tyle niepotrzebnych głupstw w dodatku pociągając innych za sobą. Wszystko co teraz dzieję się z dawniej tak pięknymi uczuciami mogę teraz nazwać jednym wielkim wysypiskiem śmieci , na którym nie są nawet posegregowane te złe uczucia z dobrymi. Wszystko zostało wrzucone do jednego wora, ludzie mówiąc że kochają, że pragną i potrzebują, świadomie czy nie świadomie potrafią zniszczyć wszystko w ułamku sekundy. I wtedy zapada pytanie, czy na prawdę warto ? Czy to na prawdę o to w tym wszystkim chodzi ?





wtorek, 5 lutego 2013

3.



Nie wiem , nie wiem nic. Czuję pustkę w głowie. Czuję pustkę wszędzie. Jestem nieobecna , istnieję tylko ciałem. Mój duch już dawno gdzieś się wyniósł , myśli też błąkają się po pustych ścianach. Za dużo się porobiło jak na jeden raz. Zgubiłam gdzieś swoją osobowość. Gdzie mam jej szukać ? Gdzie mogę odnaleźć moje dawne 'ja' za którym tak bardzo już tęsknię ? Rzadko kiedy zmieniamy się z własnej woli. To inni wywierają na nas tak ogromny wpływ , że pod ich wpływem potrafimy się tak właśnie cholernie zmienić. Za dużo wydarzeń w ostatnim roku , za dużo sytuacji , przejść , upadków , rozgoryczeń i płaczu. Na prawdę za dużo. Ale nie zapominajmy tez o tych jakże cudownych chwilach. Bo było ich równie dużo , a czasem nawet jeszcze więcej. A teraz ? Tkwię gdzieś w środku , mogła bym to nazwać nawet nicością. Wszystko straciło jakiś swój urok. Czarno-białe kolory i wyblakłe uczucia. Dlaczego czasem to przypadek musi decydować o wszystkim ? Nie wiem czy wybrałam dobrą kartę w tej jakże dziwnej grze. Za dużo mam w sobie ostatnio spokoju i już nie wiem co było gorsze , moja wybuchowa tendencja do kłótni czy to że na wszystkie wypowiedziane ostatnio słowa jestem taka spokojna ? Wysycham. Ginę. Duszę się. Duszę się w tym bezsensie. Cały mój światopogląd i zdanie w pewnych sprawach zmieniły się przez wczorajszą noc. Tak na prawdę czym mogę nazwać miłość ? Jak mogę ją odróżnić od innych uczuć ? Nie wiem , duszno mi z tymi myślami. Moja głowa już nie chce tego przyswajać. Chciałabym mieć ten przycisk "ON-OFF" i używać kiedy tylko mi się zamarzy. Teraz bym go potrzebowała. Najgorszy ze wszystkiego jest chyba brak zdecydowania , tego czego się chce a czego nie. A myśląc że można mieć wszystko , nie niszcząc przy tym najważniejszego , można się baaardzo pomylić i zaprzepaścić nawet ostatnią szansę. Czasem warto usiąść i po prostu zastanowić się nad tym co jest dla nas lepsze. Stoję w miejscu , coraz bardziej to zauważam. I mimo że sama się okłamuję , że jednak idę do przodu , że coś tam się dzieję , to tak na prawdę nie dzieje się nic. Nie zmienia się nic , nie rusza się nic , nie licząc mnie i mojego coraz to gorzej wyniszczonego charakteru. Jestem zepsuta , racja. Ale sama tego nie dokonałam , pomoc w tym otrzymałam bez żadnego błagania. Chcę jakiejś zmiany , na prawdę bardzo chcę. Niech coś w końcu ruszy chociaż o jeden cholerny mały kroczek do przodu, błagam.. 




poniedziałek, 21 stycznia 2013

2.



Żadne słowa nie potrafią przejść mi przed gardło. Jestem chodzącym cieniem , jeszcze kilka takich dni i nie zostanie ze mnie zupełnie nic. Pogrzebałam dzisiaj wszystko, moje plany, myśli, wspomnienia, jakiekolwiek marzenia związane z tym wszystkim. Wcale nie czuję się dobrze i nawet nie chce sprawiać pozorów że jest inaczej. Gorzki smak porażki ciąży na koniuszku języka. Kolejny upadek , kolejna błędna ścieżka która prowadzi do identycznego zakończenia. Zawsze jest tak samo. Jak mogłam pomyśleć że tym razem coś będzie inaczej ? Słowa ranią, palą i pieką. Wypalają niesamowitą dziurę w moim sercu. Moja egzystencja w ostatnich dniach ogranicza się do łóżka , kubka z wodą i papierosów. Znowu, znowu i znowu. Jestem zbyt naiwna , ludzie wyciągają naukę z popełnianych błędów. Jak widać ja niczego się nie nauczyłam , kim więc do cholerny jestem ? Klęska tym bardziej boli im bardziej się jej spodziewałam a mimo to brnęłam , podążałam i miałam wiarę. Głupia , naiwna ja. Każda gorąca łza , zostawia na moich policzkach ostry ślad i posmak nienawiści. Jestem obrazem nędzy i rozpaczy. Było mi przykro , było mi źle , było mi cholernie nie tak jak trzeba. Teraz ? Siedzę, nie poruszam nawet koniuszkami palców u nóg , jak miałam w zwyczaju. Bezruch. Serce zwalnia bicie z każdą minutą. Czuję spokój. Wszechogarniający spokój grający w parze z nienawiścią. Nigdy nie chciałam żeby zabrnęło to aż dotąd. Chciałam smakować tych ciepłych wspomnień i czuć ciepło w sercu , chciałam żeby po latach tak właśnie pozostało. Nie potrafię nawet o tym myśleć , nie chce tego czuć , nie chce , nie che , nie chce ! Gubię się w codzienności, gubię się we własnych obowiązkach. Nie umiem znaleźć swojego miejsca. Co się stało ?





czwartek, 17 stycznia 2013

1.



Jestem tchórzem i to na dodatek niezdecydowanym. Powinnam wiedzieć cokolwiek , jaką podjąć decyzje. Co się ze mną stało ? Co stało się z pewnością i całym moim roztropnym podejściem? Idę na ślepo , podążam za czymś, co w mojej głowie nie wydaje się nawet realne. Z sekundy na sekundę zmieniam zdanie , zmieniam podejście , zmieniam wszystko. Nawet jedna , maleńka sekunda ma teraz tak niesamowite znaczenie. Moje serce pokryła lodowata osłonka , nawet nie chce nic z tym zrobić. Jedyne lekarstwo okazuje się zarazem trucizną , niesamowite prawda ? Nie skręca mnie już w środku z bólu , goryczy czy nawet złości. Teraz jest najzwyczajniej w świecie przykro. Przywykłam i nauczyłam się żyć w pewnym trybie. Ucieczka nie pomaga. W nic nie da się przed tym uciec. Próbowałam , cholernie wiele razy starałam się. Jestem tak piekielnie tym wszystkim zmęczona. Nikt nie potrafi tego usłyszeć , zamieram. Niczym męcząca podróż za niczym. Potrzebuję przystani , takiej małej oazy spokoju, w którą mogła bym uciec kiedy tylko chce. Obłąkana dusza i zranione serce , przepełnienie pustką - doskonałość w niedoskonałości.
Wyobraź sobie człowieka. Zwykłego jak ty i ja. Z pozoru wydaje się być normalną osobą. Widzisz, zaczynasz obserwować i nie dostrzegasz niczego podejrzanego - zupełnie zwykły człowiek. Wyobraź sobie teraz , ta osoba budzi się każdego ranka bez uczuć , bez miłości- tylko ból. Bez zbędnych porywów namiętności , nie ma w nim walki , nie ma wzlotów ani upadków , nie ma łez ani uśmiechów, nie ma niczego poza bólem. Osoba pochłonięta w zupełnej pustce i bezsensie istnienia. Ale przecież to tylko zwykły człowiek. 
Kolejny nowy dzień - kolejna nowa szansa. Pytanie tylko, szansa na co ?