2.

Żadne słowa nie potrafią przejść mi przed gardło. Jestem chodzącym cieniem , jeszcze kilka takich dni i nie zostanie ze mnie zupełnie nic. Pogrzebałam dzisiaj wszystko, moje plany, myśli, wspomnienia, jakiekolwiek marzenia związane z tym wszystkim. Wcale nie czuję się dobrze i nawet nie chce sprawiać pozorów że jest inaczej. Gorzki smak porażki ciąży na koniuszku języka. Kolejny upadek , kolejna błędna ścieżka która prowadzi do identycznego zakończenia. Zawsze jest tak samo. Jak mogłam pomyśleć że tym razem coś będzie inaczej ? Słowa ranią, palą i pieką. Wypalają niesamowitą dziurę w moim sercu. Moja egzystencja w ostatnich dniach ogranicza się do łóżka , kubka z wodą i papierosów. Znowu, znowu i znowu. Jestem zbyt naiwna , ludzie wyciągają naukę z popełnianych błędów. Jak widać ja niczego się nie nauczyłam , kim więc do cholerny jestem ? Klęska tym bardziej boli im bardziej się jej spodziewałam a mimo to brnęłam , podążałam i miałam wiarę. Głupia , naiwna ja. Każda gorąca łza , zostawia na moich policzkach ostry ślad i posmak nienawiści. Jestem obrazem nędzy i rozpaczy. Było mi przykro , było mi źle , było mi cholernie nie tak jak trzeba. Teraz ? Siedzę, nie poruszam nawet koniuszkami palców u nóg , jak miałam w zwyczaju. Bezruch. Serce zwalnia bicie z każdą minutą. Czuję spokój. Wszechogarniający spokój grający w parze z nienawiścią. Nigdy nie chciałam żeby zabrnęło to aż dotąd. Chciałam smakować tych ciepłych wspomnień i czuć ciepło w sercu , chciałam żeby po latach tak właśnie pozostało. Nie potrafię nawet o tym myśleć , nie chce tego czuć , nie chce , nie che , nie chce ! Gubię się w codzienności, gubię się we własnych obowiązkach. Nie umiem znaleźć swojego miejsca. Co się stało ?